Meksička autorka Gvadelupe Netel (1973) gradi roman Posle zime u dva glasa. Prvi glas je četrdesetogodišnji Kubanac Klaudio, uednik u Njujorku, a drugi je studentkinja u Parizu, Meksikanka Sesilija. Iako se čini da su to potpuno udaljeni životi, od početka se naslućuje njihovo ukrštanje.
Klaudio je ciničan muškarac koji apsolutno drži svoj život pod kontrolom. Dnevne i nedeljne rutine, prezir prema ljudima, dozirane seksualne relacije i samoća kao izbor, odlično funkcionišu.
Nesigurna Sesilija, studentkinja francuske književnosti, u hladnom stanu u Parizu sa pogledom na slavno groblje, samoću doživljava kao jedini poznati način funkcionisanja.
Dvije perspektive najviše efekta imaju od susreta Klaudija i Sesilije kada imamo barnsovski različite poglede na ljubav. Istinska razmjena i intimnost, bagage prošlosti i otvaranje, sve su to brojni rizici savremenih ljubavnih priča. Književnost je tema koja spaja glavne protagoniste, ali imena pisaca se tek pominju uz eventualno neki stih ili citat. Groblja i grobovi slavnih su isto tako prisutni u njihovim životima što nagovještava čestu temu savremene književnosti – bolest i smrt.
Najuspjeliji je psihološki aspekt ove priče gdje se ranjivi junaci postepeno otvaraju i rastvaraju do posljednjeg traumatičnog sjećanja, kao kod psihoterapeuta. Da ima antropološkog i sociološkog reza, roman bi značajno dobio na kvalitetu. Ovako imamo zanimljivo ispričana dva života lijepim jezikom, a posebni komplimenti idu prevodiocu. Krajnje patetičan i neuvjerljiv kraj pojačava sumnje u ideologiju čitavog teksta.