Knjiga priča vjerovatno najpoznatijeg rumunskog savremenog pisca u Evropi, Lepe strankinje su fikcionalizovane „realne situacije“, kako nas obavještava Kartaresku. Od početnog prizivanja naratera dijalog pisca s čitaocima, u staroj tradiciji burlesknog romana, najavljuje komičan registar, što je eksplicitni stav autora da „deformacija“ stvarnosti ide ka burlesknom, „s namerom da se smejem i da čujem ljude oko sebe kako se smeju, od srca i otmeno“. Ovaj kratki predgovor autor je smatrao očigledno potrebnim s obzirom na to da su Lepe strankinje naseljene stvarnim likova književnog života. No, kratki incipit upućen čitaocima služi i da se ugovorno udalji od faktografske autobiografije.
Rumunski pisac, sintagma je koja i bez literarne elaboracije ima višeslojna značenja a sa kojima se Kartaresku u pričama poigrava. Bilo da je u pitanju grad Bukurešt, savremeni ili komunistički, provincijski gradovi Rumunije, Francuske i Italije, ili je u pitanju sam Pariz, Kartaresku otkriva sve čari književnog života sa neizbježnim književnim večerima, studijskim boravcima, večerama i prijemima „u čast pisca“, susretima sa čitaocima i razgovorima sa novinarima. Naravno, ne zaboravlja on ni čisto ljudske patnje pisaca: zavist, mržnja, strah, glad.
Posebno mjesto u zbirci ima naslovna priča. Francuski program koji predstavlja stranu književnost (to je ta belle étrangère!) bira dvanaestoro rumunskih pisaca, među kojima i našeg junaka, da tri nedjelje osvaja književnu Francusku. Detaljno opisana „epopeja rumunskih pisaca na heksagonalnim prostorima“, uz sve hiperbole i naglašene bizarnosti, jeste stara priča o odnosu Zapada prema istočnoevropskoj književnosti koja se ponavlja iz generacije u generaciju. Stoga je razumljivo što je Kartaresku izabrao ne da tekst bogati evropskim književnim referencama, već stvarnim književnim imenima, koja na žalost za većinu čitalaca izvan Rumunije nisu poznata. Ne štedi Kartaresku ni same Rumune smatrajući da nije krivica samo u Francuskoj što ih vide tako da se piscima postavljaju čudna pitanja : da li u Rumuniji imate knjižare, da li koristite mobilne telefone.
„Oni, jadni, nisu uopšte krivi što tako misle, tako smo se predstavljali kao nacija u inostranstvu u zadnjih sto godina: skakutali smo u ritmu hop-ša-ša. I kako onda oni da veruju da su naši romani moderna književnost kao i njihovi, da naša umetnost govori isto što i njihova, da je naš film isto film a ne prikaz Vitlejema za Božić.“ (str. 124)
Nepretenziozno i duhovito, Kartaresku otvara i za našu književnost bliske teme. Lijep prevod čini čitanje ugodnim estetskim iskustvom.