Prvi dio trilogije, kratki roman Konci kraljevstva dokazuje kako se na stotinjak stranica može stvoriti jedan čaroban fikcionalni svijet, kompleksan, značenjski potentan i originalno predstavljen. Ne čudi stoga da je roman preveden na više jezika, da je dobio nagrade u Meksiku i u Evropi te da je to svrstalo Ereru (Herera) među savremene autore o kojima se piše širom svijeta.
Narko-bos, karteli i trgovina drogom na graničnom sjeveru Meksika čine ovo „kraljevstvo“ no oni su prikazani kao neka starinska, arhetipska priča o kralju i dvoru. Glavni junak, Umjetnik, siromašan i napušten od roditelja koji su „otišli preko“, svoju sreću nalazi u kraljevoj milosti da ga primi na dvor. Do tada je njegov život bio „puki niz prašnjavih, sunčanih dana“ (str. 6). Svjestan svoje šanse, Umjetnik piše prigodne pjesme u slavu kralja i dvorana čime učvršćuje svoj položaj. Muzičko-lirski oblik corrido u osmeračkim stihovima, popularan oblik očuvan u Meksiku, Umjetnik koristi lako i spretno. Na taj način, kao i ostali likovi, Novinar, Juvelir, Doktor, propagandno učestvuje u životu kraljevstva ali istovremeno ostavlja svjedočasntvo dvorskog života iznutra.
Kao u svakom dvorskom životu, važan prostor su kuloari, tajni prolazi, u istoj mjeri kao i palata i unutrašnje dvorište. Kralj je plemenit i surov, moćan i nesiguran. Tajne i laži cirkulišu neprestano, intrige i ubistva su stalni dekor; sve je tu – izdajnici, preletači, neprijatelji, Vještica, djevojčice i jedna posebna, za kralja službeno namijenjena, za Umjetnika sudbinski. Trgovina drogom se nigdje ne pominje, ali ima „predaje robe“, slanja „preko“, „poslova“ kao usputnih informacija.
U otkrivanju prave prirode kraljevstva važni su ženski glasovi. „Oni su džukele, a ti si dvorska luda“, kaže Umjetniku Djevojčica. Simpatično je da se Umjetnikovo otkrivanje svijeta koji ga je bio očarao prikazuje simultano sa jednim konkrektnim problemom; naime Doktor mu određuje dioptriju a on opskrbljen naočarima vidi sve bolje i jasnije.
Juri Erera je pronašao odgovarajuću formu da prikaže veliki problem meksičke granice daleko od novinarske dokumentarnosti i zauzimanja moralnih sudova. Pritom, tekst romana Konci kraljevstva nudi i šire tumačenje, kao predstavu o bilo kom „kralju“ u bilo kojoj oblasti. Sistem je apsolutno isti, neophodni akteri su isti, najvažnije, priče koje stvaraju sliku „kralja“, bilo da dolaze od Novinara, Umjetnika ili su samo glasine, isto funkcionišu. Najzad, i svi kraljevi jednom završe, manje-više na isti način.
Da, kratki romani imaju svoj šarm, u tim dobro organizovanim strukturama koje se „hvataju“ odjednom, sve je u postignutim dubinama.