Drugi roman književnog kritičara Marinka Vorgića Prazni grobovi osvježavajuća je romaneskna fikcija. Za razliku od prethodnog romana Još ne sviće (2018), gdje su komentari naratora bili privilegovani u odnosu na pripovijedanje, Vorgić romanom Prazni grobovi stvara, od incipita sa Ružom koja psuje i kune, čitavi jedan fikcionalni svijet ispunjen pitoresknim i dobro portretisanim likovima. Nestale komentare zamjenjuju izuzetno dobro vođena naracija, spretna organizacja zapleta i avanture koje je teško prepričati tako da je roman zanimljiv i uzbudljiv.
Jedno crnogorsko ravničarsko selo, imena Tamnik, suočeno je sa nemilim događajem. Djevojke iz sela odlaze u inostranstvo, a ispostaviće se i u prostituciju. Zajednica, pomamljena prije nego predvođena Ružom, tim očaravajućim „ženskim džambasom“, odlučuje da odbjegle djevojke simbolički sahrani. Konkurencija Ružinoj moći je lokalni pop te prazni grobovi ipak budu smješteni izvan groblja.
Kao kontrapunkt ovom živopisnom selu, drugi prostor zapleta se odvija u najvećem djelu u virtuelnom svijetu desničarskih sajtova i foruma. Beogradski desni intelektualac Arsenije, koji ne pronalazi svoje mjesto između „gibaničara i kroasandžija“ na beogradskoj javnoj sceni, svoje djelovanje usmjerava prevashodno na internet. Postaje guru holandskom profesoru muzike, slovenofilu, potpirujući njegove demone i pospešujući ga na akciju. U taj fašisoidni svijet uleteće Milica, Ružina sestričina.
Moć je tema koja povezuje oba Vorgićeva romana, a ona se ostvaruje verbalnim umijećem. Bilo da su Ružine kletve, bilo da je raspojasani desničarski diskurs, to su zavodljive pragmatične tehnike kontrole nad drugim. Kvalitet Vorgićeve proze je, između ostalog, što se on ne zadržava kod opisa društvenih fenomena nego nam otkriva same mehanizme moći. Uključujući i njenu lažnost. Moćni beogradski učitelj akcije životari u jadnoj garsonjeri, seoski grmalj plače pred bolesnom majkom.
Narator isto tako zavodi verbalno, spretno modulirajući pripovjedačevu ekavicu sa lokalnim dijalektima. Uskovitalni i omamljujući svijet ovog romana završava se vjerovatnim i razumnim raspletom no čitalac tada, već očaran, poželi ipak neku Ružinu iluziju kao bolji završetak.