Podaci sa naslovne strane imaju, između ostalih, funkciju da zavedu potencijalnog čitaoca, no tekst Klare Skerlić samo je jedan, doduše centralni dio ove knjige koju je priredila Slavica Garonja. Glavna priča govori o nastanku i sudbini teksta udovice Jovana Skerlića. Rad na samom tekstu, predgovor i rekonstrukcija događaja preko korespondencije te konačno objavljivanje teksta Skerlićeve udovice, otkrivaju pravu autorku knjige, Slavicu Garonja, čije ime je radi korektnosti trebalo da bude na koricama.
Dakle, jedan mladi doktorand Živomir Mladenović, koji pred Drugi svjetski rat piše tezu o Skerliću, obraća se Klari Skerlić tražeći izvjesne podatke koji bi mu pomogli u radu. Ona iz Nice tokom 1938. i 1939. godine šalje rukopise na francuskom koje Mladenović sukcesivno prevodi, tekst koji je sama Klara naslovila Portrait intime de Jovan Skerlić. Klara je, nakon brojnih peripetija odustala od objavljivanja, a sačuvani rukopis u kući Mladenovića predat je Slavici Garonji, uz prepisku i druga dokumenta.
Znamo od Rusea da primalac određuje prirodu teksta koliko i pošiljalac. Činjenica, dakle, da Skerlićeva udovica piše portret svog pokojnog muža ne samo za mladog istraživača već i za beogradsku javnost, bitno određuje ovaj tekst. Klara je Švajcarkinja koja je u isto vrijeme studirala sa Jovanom Skerlićem u Lozani, spremala tezu o Kantu, no udajom prekida studije i dolazi u Beograd 1903. godine. Nepunih dvanaest godina braka, koji se završava ranom Skerlićevom smrću 1914. godine (Skerlić ima tada 37 godina), materijal su iz kojeg ona crpi pravo na tvrdnju da „Skerlića niko nije bolje poznavao od mene“. Istinitost je vrlina koju sebi pripisuje, te po njenim riječima pruža jedan objektivan portret. Njen život sa Skerlićem (Klarin tekst u knjizi zauzima prostor od 39. do 171. strane) sveden je na privatni prostor kuće, bez značajne slike grada i društvenih okolnosti. Skerlićev rad, društveni život, karijera, izvan su privatnog prostora (osim sporadičnog pominjanja) te uglavnom odsutni iz Klarinog teksta. Svjesna je značaja svog muža pa naglašava njegovu veličinu, ali u suštini radi se o jednom kalkulantskom sjećanju. Uz svaku manu, slijedi neka vrlina, uz grubi komentar ide refleksija o plemenitosti njene duše; portret je ispunjen „filosofskim pasažima“, ali i trivijalnim komentarima i opštim mjestima. Ipak, pisanje sjećanja na Skerlića udovici pruža mogućnost da otkrije sopstveni literarni glas koji je katkad ironičan, šaljiv, ljutit; ona brine o eleganciji stila, objektivnosti i ostalim spisateljskim mukama.
Udovica velikog pisca već je poznat literarni motiv (da pomenem najbolje, D. Kiša i D. Ugrešić), a Klara Skerlić upravo potvrđuje tu sliku. Njen tekst kao i Mladenovićev naum pokazuju male snage i domete biografskog metoda. O Skerliću se ne može bitno promijeniti slika ovim portretom, ali biografija kao poseban žanr zanimljiv je tekst oduvijek.
Prava priča se zapravo nalazi u korespondenciji Živomira Mladenovića i Klare Skerlić, koja traje od 1938. do 1957. godine. Slavica Garonja je rekonstruisala događaje, popunila praznine, opskrbila tekst napomenama, tako da uz tekst gospođe Skerlić čitaoci dobijaju još zanimljiviju priču o ovim, kako u naslovu žanrovski definišu, memoarima. Paradoksalno, započeta kao portret Jovana Skerlića, konačno objavljena knjiga zapravo je mnogo više portret Klare Skerlić.